Λίγο πριν αλλάξει η ώρα, μετρώντας πλέον αντίστροφα για το τέλος του Φθινοπώρου, νομίζω έχει νόημα να ξεμυαλιστούμε λίγο με εκδρομές στη φύση.
Αυτή η εποχή, στο μυαλό μου, τσακώνεται με την Άνοιξη για το ποια θα βάλει στην αγκαλιά της τις πράσινες πεζοπορίες.
Κοιτώντας λοιπόν που θα μπορούσε κανείς να -πρωτο-πάει στην Ελλάδα, για να ξεφύγει λίγο από τη βαβούρα της πόλης και να εισπνεύσει καθαρό οξυγόνο, θυμήθηκα εκείνη την τρέλα που κάναμε με φίλους στις 14 Μαϊου:
Πανελλήνιο πέρασμα στο φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού.
Πρόκειται για μία ενέργεια που διοργανώνει ο Σύλλογος Ορειβασίας – Χιονοδρομίας – Αναρρίχησης – Προστασίας περιβάλλοντος Καλαβρύτων από το 1980, κάθε χρόνο, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Η διαδρομή είναι 22 χιλιομέτρα και τη διασχίζεις με τα πόδια, περπατώντας πλάϊ στις ράγες του Οδοντωτού. Αν δε θέλεις να κουραστείς τόσο, έχεις την επιλογή να ξεκινήσεις από τη Ζαχλωρού -ένα από τα σημεία που σταματάει το τρένο- και να κάνεις τη μισή απόσταση.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και ξεκινώντας από την Αθήνα βρισκόμασταν σε 2 ώρες στο Διακοπτό. Είχαμε ήδη προμηθευτεί το ομαδικό μας εισιτήριο, από το σταθμό του ΟΣΕ που βρίσκεται Σίνα 6 και περιμέναμε το τρένο για να επιβιβαστούμε.
Πήραμε μία πρώτη γεύση από το φαράγγι του Βουραϊκού και σε μία ώρα ήμασταν στα Καλάβρυτα. Στο δρόμο είδαμε καταρράκτες, περάσαμε από σήραγγες και απολαύσαμε το καταπράσινο τοπίο.
Εικόνες σαν την παραπάνω, συνθέτουν το πανέμορφο τοπίο της διαδρομής Διακοπτό-Καλάβρυτα.
Αφού εντοπίσαμε το ξενοδοχείο μας, κάναμε βόλτα στην πόλη των Καλαβρύτων για φαγητό και καφέ. Επιλέξαμε την ταβέρνα “Το Σπιτικό”, την οποία προτείνω άνετα.Μετά από ξεκούραση, η βόλτα συνεχίστηκε και το βράδυ, ενώ μικροί και μεγάλοι ετοιμάζονταν για την επόμενη ημέρα.
Πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας, ξεκινήσαμε δυναμικά το επόμενο πρωί, πανέτοιμοι να διασχίσουμε το φαράγγι! Ο καιρός ήτανπαραπάνω από ευνοϊκός κι ο δυνατός ήλιος έδινε ακόμη περισσότερη λάμψη στο τοπίο.
Εδώ βλέπετε και μία ινδιάνικη σκηνή! 🙂
Το καταπράσινο τοπίο που λέγαμε:
Στου δρόμου τα μισά:
Διασχίζοντας το βουνό:
Το τρένο έχει πάντα προτεραιότητα, οπότε κάναμε κάποιες στάσεις προκειμένου να περάσει. Λόγω της ημέρας πήγαινε πολύ αργά προς αποφυγή ατυχημάτων.
Μην παραλείψω να αναφέρω, πως στη διαδρομή μας κέρασαν τσίπουρο ενώ υπήρχαν και όμορφα μέρη όπως το παρακάτω, όπου μπορούσε κανείς να ξαποστάσει και να γεμίσει ενέργεια για να συνεχίσει.Οφείλω να ομολογήσω πως τα 22 χιλιόμετρα και οι 7 ώρες, στο τέλος της διαδρομής ήταν απλώς νούμερα. Η εμπειρία ήταν τόσο ευχάριστη που αισθανόσουν περισσότερο γεμάτος, παρά άδειος από ενέργεια.
Πότε να ανοίγει άραγε το χιονοδρομικό; Ευκαιρία να ξαναπάμε Καλάβρυτα!
