Δεν ξέρω πως, ούτε που θυμάμαι από πότε, μα κάποια στιγμή στη ζωή μου γεννήθηκε μέσα μου ένας καημός για το σκουπίδι που υπάρχει γύρω μας και κυκλοφορεί ελεύθερο.
Ίσως να προέκυψε κάποια στιγμή από τον Προσκοπισμό ή όταν για πρώτη φορά με πείραξε που είδα απορρίμματα στο δάσος κι ο μόνος τρόπος να φτάσουν εκεί ήταν το ανθρώπινο χέρι. Κι αν έχεις ταξιδέψει, θα έχεις δει τη διαφορά. Δε λέω υπάρχουν σίγουρα πιο βρώμικες χώρες από την Ελλάδα, αλλά σωστό θα ήταν να παραδειγματιστούμε από τις πιο καθαρές. Για παράδειγμα στην Ιαπωνία, δεν είδα ποτέ ούτε ένα τόσο δα σκουπίδι, ούτε γόπα! Όπως δεν είδα και σκουπιδοντενεκέ βέβαια. Θυμάμαι κρατούσαμε στην τσάντα μας τα σκουπίδια της ημέρας, προκειμένου να τα πετάξουμε στο ξενοδοχείο όταν επιστρέφαμε. Και το κάναμε, χωρίς παράπονα και πολλά σου ξου μου. Συμπέρασμα; Είναι θέμα εκπαίδευσης.
Κάποια στιγμή λοιπόν, έπρεπε να περιμένω σε ένα απομακρυσμένο παραθαλάσσιο μέρος, χωρίς να γνωρίζω για πόσο. Μη ξέροντας πως να γεμίσω το χρόνο, βρήκα μια σακούλα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα να τη γεμίζω με σκουπίδια που έβρισκα στην ακροθαλασσιά. Ήταν μόλις μία σακούλα και είχα αισθανθεί μεγάλη ανακούφιση. Είχα νοιώσει λες και είχα προσφέρει στην ανθρωπότητα το πιο σπουδαίο φάρμακο. Και το ξαναέκανα, το ξαναέκανα, το ξαναέκανα.
Πήγαινα μόνο σε απόμερα μέρη, ντρεπόμουν να μαζεύω σκουπίδια υπό το βλέμμα περαστικών. Παρά την εφορία που μου πρόσφερε αυτή η πρακτική, παράλληλα θα με έφερνε και σε δύσκολη θέση η γνώμη των άλλων. Τι ταμπού!
Ευτυχώς αργά ή γρήγορα, αγάπησα ένα μέρος τόσο πολύ που ήθελα να το βλέπω καθαρό, χωρίς πια να με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Ντόπιοι, τουρίστες, γνωστοί, άγνωστοι. Δεν ήταν άλλο από το λατρεμένο Πορί στο Κουφονήσι. Ξυπνητήρι λοιπόν και πριν απ’ όλα μια σακούλα σκουπίδια στον κάδο.
Έτσι το ένα έφερε το άλλο. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ντροπή η συλλογή σκουπιδιών, λες κι είχα πια πιο ανοιχτούς ορίζοντες, έπεσε στην αντίληψη μου μια νεοσύστατη ομάδα, η Save The Hood. Ο Βασίλης Σφακιανόπουλος, έκανε το ίδιο στο Τουρκοβούνια και το πήγε όχι μόνο ένα αλλά πολλά βήματα παραπέρα. Χάρη σε εκείνον έχω πλέον τη χαρά να σκουπιδομαζεύω παρέα με άλλους και να το διασκεδάζω ακόμη περισσότερο! Εδώ μπορείς να πάρεις μια γεύση για το τι έκταση έχει πάρει η δράση και ελπίζω πως είναι μόνο η αρχή. Οι δήμοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια που γίνεται κι ίσως αυτό μας οδηγήσει κάπου ακόμη πιο αισιόδοξα. Κάθε φορά που μαζευόμαστε με τα παιδιά, ακούμε διάφορα σχόλια από περαστικούς, πολλά από τα οποία είναι ενθαρρυντικά. Σκέφτομαι πως ένας και μόνο να φιλοτιμηθεί να πάρει μαζί του το σκουπίδι του φεύγοντας, έχουμε κερδίσει. Ένα περαστικό παιδί να παραδειγματιστεί, είμαστε νικητές.
*Φωτογραφία από δράση στην περιοχή της Καναπίτσας στη Χαλκίδα (13/2/21).
