Οι ομορφιές της Ελλάδας δε θα με αφήσουν πότε να πάψω να θέλω να τις ανακαλύπτω.
Περίεργη πρόταση -να, να, να- την ξαναδιαβάζω αλλά δε θέλω να την αλλάξω. Δυσκολεύτηκα κάπως να αποτυπώσω αυτό ακριβώς που ήθελα να πω μα τα κατάφερα.
Η πρόσφατη επίσκεψή μου στην καρδιά της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα στη Δημητσάνα, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους που το πιστεύω αυτό. Μόλις 2-3 ώρες από την Αθήνα και βρίσκεσαι στο πετρόχτιστο οικισμό της, να απολαμβάνεις το μεγαλείο της φύσης αλλά και της ελληνικής φιλοξενίας.
Πεινασμένοι από το ταξίδι, καθίσαμε για φαγητό στην ταβέρνα “Δρυμώνας”. Τι να πει κανείς για εκείνο τον κόκκορα, μιαμ μιαμ.
Είχαμε επιλέξει να μείνουμε στο αρχοντικό Δεληγιάννη, και έχω να πω μόνο τα καλύτερα για τη διαμονή μας εκεί. Εκτός όλων των άλλων, ο Παναγιώτης, υπεύθυνος του αρχοντικού, ήταν πρόθυμος να μας προτείνει μέρη, τρόπους για να τα επισκεφτούμε αλλά και δραστηριότητες. Έτσι, στο πρόγραμμά μας, συμπεριλάβαμε για αρχή την απαραίτητη επίσκεψη στη Μονή Προδρόμου, η οποία είναι κυριολεκτικά χτισμένη μέσα στα βράχια!
Από εκεί, ακολουθώντας το μονοπάτι στο φαράγγι του Λούσιου, φτάσαμε ως τη Μονή του Φιλοσόφου όπου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως Κρυφό Σχολειό.
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στα ερείπια της αρχαίας πόλης Γόρτυνος. Εκεί, κατεβαίνοντας στη όχθη του ποταμού, θαυμάσαμε το πέτρινο γεφύρι του Πολυγένη και το καταπράσινο τοπίο που το πλαισιώνει.
Στο δρόμο της επιστροφής για τη Δημητσάνα, κάναμε στάση για φαγητό στη Στεμνίτσα, στην ομώνυμη ψησταριά. Τις πεντανόστιμες τοπικές χυλοπίτες που δοκιμάζαμε παντού, δε μπορούσαμε παρά να τις φέρουμε και σπίτι, παρέα με ντόπιο μέλι. Το βράδυ κατεβήκαμε για ποτό στο “Τα Πάνω Κάτω”, ένα μαγαζί που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα Αθηναϊκά, ίσως το αντίθετο. Η βραδιά έκλεισε σύντομα όμως, για να ανοίξει η επόμενη μέρα νωρίς το πρωί καθώς μας περίμενε η περιπέτεια Rafting! Το ραντεβού μας ήταν στις 11 στο χωριό Μάραθα (Βλαχορράπτη) όπου βρίσκεται η βάση της Trekking Hellas.
Στην αρχή όλα σου φαίνονται κάπως περίεργα. Πρέπει να ζωστείς με ένα σωρό πράγματα που αν δεν είσαι γεννημένος για νερό σε κάνουν να αισθάνεσαι μάλλον άβολα. Αργά ή γρήγορα όμως όλοι γίνονται μια παρέα και το ομαδικό πνεύμα πλανάται στη βάρκα. Παρά το κρύο, η διαδρομή δε θέλεις να τελειώσει. Ευτυχώς οι διοργανωτές έχουν φροντίσει η εμπειρία να ολοκληρώνεται με ένα περίπατο στη φύση που καταλήγει στον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη που είδες ποτέ.
Κάπως έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι ενθουσιασμό, άδειοι όμως από ενέργεια. Η στάση στο αγρόκτημα “Παπάκια” ήταν απαραίτητη.
Το φαγητό, δεκανόστιμο. Μας κόστισε κάτι παραπάνω, αλλά αυτά έχει όταν τα τρως σε ένα από τα καλύτερα μαγαζιά της Ελλάδας (μεγάλη κουβέντα ε;). Θα επιμείνω στο ότι είναι top κι είμαι πρόθυμη να το συζητήσουμε.
Δημητσάνα, ελπίζω να σε ξαναδώ!
