Ξύπνησα. Βρίσκομαι στο πατρικό μου.
Είναι καραντίνα μέρα ούτεπουθυμάμαι.
Να φτιάξω καφέ.
Ευτυχώς; Φεύγοντας άρον άρον από την Αθήνα, πακέταρα τη μηχανή Nespresso. Όχι δεν είμαστε αχώριστοι (ποιός με ποιόν είναι άλλωστε;), είχε εκφράσει όμως η μητέρα μου την επιθυμία να τη δοκιμάσει όσο θα έλειπα για σεζόν. Σεζόν, το καλύτερο πρωτοπριλιάτικο αστείο που θα το ακούμε και θα γελάμε για καιρό.
Εγώ λοιπόν, στέκομαι έτοιμη να βάλω μπροστά τη μηχανή. Ας δουλέψει και κάποιος μέρες που είναι. Παφ και τρύπησε η κάψουλα. Η μία από τις δύο που δικαιούμαι για κάθε ημέρα καραντίνας. Έπρεπε να αποκτήσει κι ο καφές τα όρια του, αλλιώς, από την υπερένταση μπορεί και να έφευγα τρεχάτη χωρίς sms. Δεν υπάρχουν τώρα χρήματα για πρόστιμο, αν υπήρχαν, τον συζητούσαμε τον unlimited καφέ.
Πίσω όμως στη μηχανή. Την απέκτησα… το 2014; το 2015; Τα έχει τα χρονάκια της, αλλά δε τα έχει φάει τα ψωμιά της μιας και… δεν έχει σερβίρει και πολλούς καφέδες. Ο Nespresso πάντα μου έπεφτε λίγος (ούτε γκώμενος να ήταν!). Κυριολεκτικά είναι δύο ρουφηξιές, δε φτουράει. Έτσι η μηχανή, την επόχή της καραντίνας είναι στα καλύτερα της. Αυτές τις 30+ ημέρες πρέπει να έχω πιεί περισσότερους καφέδες από ότι τα τελευταία 5 χρόνια συνολικά. Άσε που είναι πλέον το μόνο “ψώνιο” που μου κάνει κέφι. Πηγαίνω στα ράφια του σούπερ μάρκετ και εξετάζω με αμέριστη προσοχή μία μία τις συσκευασίες. Είναι το δώρο που κάνω στον εαυτό μου, απαιτείται αφοσίωση. Έχω δοκιμάσει -σχεδόν- όλες τις μάρκες (αμάρτησα Nespresso, το παραδέχομαι) και η αναζήτηση νέων γεύσεων συνεχίζεται. Μάλιστα αλλάζω συχνά-πυκνά και σούπερ μάρκετ για να πετυχαίνω μεγαλύτερες και διαφορετικές ποικιλίες. Αν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, δεν παίζεται ο άνθρωπος…
Την κάψουλα, σκέτη μονάχη της, τη θεωρώ ένα φοβερά ελκυστικό προϊόν. Είναι ίσως ονειρικό να το μπραντάρεις. Έχει αυτό που θα λέγαμε “στέκεται μόνη της” δηλαδή και χωρίς κουτί, θα πούλαγε, το μπορεί. Έχει όμως και το κουτί τη γοητεία του. Γι΄αυτό ίσως και μεταξύ όλων των διαφορετικών ειδών κάψουλες που έχω δοκιμάσει, να έχει κερδίσει την καρδιά μου η Delhaize. Αρχικά, μιλάμε για το κουτί με όλη τη σημασία της λέξης. Ένα κανονικό κουτί που τετραγωνοφέρνει, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε κουτί που σέβεται τον εαυτό του. Έπειτα το ανοίγεις κι έχεις στιγμιαία μεταφερθεί στην Ινδονησία – δεν έχω πάει ποτέ, αλλά η φαντασία μου έχει βίζα διαρκείας – η δουλειά που έχει γίνει στο εσωτερικό, έργο τέχνης. Με φαντάζεσαι; Αδειάζω τις κάψουλες πάνω στον πάγκο κι αρχίζω να περιεργάζομαι τα εσώψυχα του κουτιού, σπιθαμή προς σπιθαμή. Κι όλα αυτά με την τσίμπλα στο μάτι 🙂
Τα είπα κάπου και ξαλάφρωσα. Έπρεπε να τη μοιραστώ την υπεροχή τούτου του κουτιού. Στην υγεία της Ινδονησίας, της Delhaize, της Nespresso, της μαμάς μου που μου ζήτησε τη μηχανή, της σεζόν που (δεν;) θα ζήσουμε, του κόσμου όλου που παραμένει σε καραντίνα γκρεμίζοντας το σύνορο μεταξύ ατομικού & συλλογικού, εκείνου του κόΖμου που ψάχνει παραθυράκια δημιουργικότητας ακόμη και στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
