Καλό Μήνα!
Καθώς το τέλος της καραντίνας πλησιάζει, αναρωτιέμαι αν είναι αυτή μία ώρα για απολογισμό.
Πώς πήγε; Ήταν καλή φασή; Θα μπορούσε να είναι καλύτερη; Πήγαν τα πράγματα όπως “έπρεπε” να πάνε;
Δε θέλω να σταθώ στα αρνητικά. Θέλω στην αυτοκριτική μου να αφήσω απ’έξω τα αυξητικά νούμερα, τις ειδήσεις των έξι, τα sms, το που θα ήμουν και που με καθήλωσε η κατάσταση, το που θα ήταν ο τραπεζικός μου λογαριασμός και που είναι, το τι πήραν μαζί τους τα νούμερα που δε φάνηκαν…
Είχα περισσότερες από 40 ημέρες να κάνω ό,τι θέλω μέσα στο σπίτι. Δεν ξεχύθηκα στο online shopping, αγόρασα όμως κάτι ωραιότατα μαλλιά από την Αγγλία και συστήθηκα με το μακραμέ. Συνολικά πρέπει να έπλεξα και κέντησα περίπου 8 ώρες/ημέρα, που μας κάνει 320 στο σύνολο αν το καλοσκεφτείς. Βάλε τώρα όσα μηδενικά τραβάει η όρεξή σου πίσω από το νούμερο, για να βρεις πόσες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου στο χρόνο αυτό. ‘Επρεπε να βρω ένα τρόπο να “σβήνω”. Ευτυχώς δε το έριξα στις καταχρήσεις, κάθε άλλο.
Μόλις τελείωσα το Wisdom at Work την προ-καραντίνας επιλογή μου, σήκωσα το βλέμμα στη βιβλιοθήκη του πατρικού. Ξέρετε, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, βιβλία για τον κηπό, βιβλία για παιδιά αλλά και πολλά κλασσικά. Έπρεπε να διαλέξω κάτι που θα “με έβγαζε” για όσες περισσότερες ημέρες γίνεται. Τόλμησα λοιπόν να απλώσω χέρι στο Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα & Τιμωρία. Μια έκδοση δύο τόμων, αποκτημένη από την Ελευθεροτυπία το 2006 όπως μαρτυράει το πρωτοσέλιδο. Τι μπορούσε να πάει λάθος με ένα βιβλίο κοινώς αποδεκτό ως σταθερή αξία;
Εδώ θα σταθώ και θα μετρήσω. 1) η εξέλιξη του χόμπι 2) η ολοκλήρωση του πρώτου μου Ντοστογιέφσκι 3) η αναμέτρηση με το στενό μου κύκλο. Ποιος ήταν εκεί; Ποιος μου έλειψε πραγματικά; Αυτά τα τρία δώρα ανεκτίμητης αξίας μου πρόσφερε εμένα η καραντίνα. Οι γρήγοροι ρυθμοί της “φυσιολογικής” καθημερινότητας μας κάνουν να αναβάλλουμε τα θέλω μας, είτε αυτό λέγεται ανάγνωση ενός μεγάλου βιβλίου, αφοσίωση στο χόμπι μας, ή ακόμη και αξιολόγηση των ανθρώπων της ζωή μας.
Είναι τύχη το ότι η απόσταση, ζυγίζει την ουσία των σχέσεων. Θεωρώ δώρο την ευκαιρία που μου δόθηκε, να τα ζυγίσω.
Αύριο θα οδηγήσω, θα επιστρέψω σιγά σιγά στα παλιά. Θα προσπαθήσω και πάλι να προγραμματίσω. Ίσως φτωχότερη στην τσέπη, αλλά σίγουρα πιο πλούσια πνευματικά. Ο Ρασκόλνικοφ όλο αυτό το διάστημα υπήρξε η καλύτερη παρέα. Ένας αληθινός ήρωας. Τίνος ο νους μπορεί να χωρέσει πως ο Ντοστογιέφσκι τον δημιούργησε το 1865; Όσο και να προσπαθώ να το πιστέψω, είναι αδύνατο.
Ξεχώρισα τον περίτεχνο τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει τα νέα πρόσωπα της ιστορίας. Είναι τόσο περιγραφικός και η μετάβαση τόσο ομαλή, που θα πιάσεις τον εαυτό σου να νομίζει πως όλοι οι ήρωες ήταν εξ’αρχής εκεί. Τους ήξερες, απλά τώρα γύρισες τη σελίδα και τους κοίταξες. Φανταστικό. Νοιώθεις τον παλμό της καρδιάς του Ρασκόλνικοφ σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Τον πιάνει τρέλα-σε πιάνει τρέλα, να δεις τι γίνεται στη συνέχεια. Νομίζω αυτό, το τόσο εντόνο συναίσθημα από το βιβλίο στο σώμα μου, το έχω νοιώσει άλλη μία φορά με το Λεμονοδάσος του Πολίτη. Όχι ότι δεν έχω κλάψει με τα Ψηλά Βουνά, ή με Άλκη Ζέη, αλλά εδώ περιγράφω κάτι άλλο, μια μικρή δόση ηλεκτρισμού που περνάει από το βιβλίο στα χέρια σου όσο το κρατάς.
Κλείνω τόσο αυτό το post, όσο και την καραντίνα, με δύο γραμμές από το βιβλίο:
“Ο πόνος είναι μοίρα αναπόφευκτη για κάθε πλατιά συνείδηση και για κάθε μεγάλη καρδιά. Φαίνεται ότι οι πραγματικά μεγάλοι άνθρωποι πρέπει να νιώθουν σ’αυτό τον κόσμο μια πολύ μεγάλη θλίψη”
