Το post που ακολουθεί είναι η απόλυτη επαλήθευση της αλήθειας -κάθε αλήθειας- που κρύβεται πίσω από την φράση
Ποτέ μην πεις ποτέ!
Γιατί; Γιατί εγώ, ναι εγώ, κάποτε έδωσα όρκο στον ίδιο μου τον εαυτό, πως Πάσχα δεν θα κάνω ποτέ μα ποτέ ξανά στην Αγγλία -ο κόσμος να χαλούσε- και να που τώρα σας γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, απόδειξη πως Bournemouth και Πάσχα πάνε μαζί! Αυτόν τον όρκο τον έδωσα όχι γιατί μου έλειψε η νονά μου και η λαμπάδα της, το αρνί και το τζατζίκι, τα κρακ των κόκκινων αυγών και φυσικά των σοκολατένιων… μα ας πούμε πως για Χ λόγους που δεν μπορούν να χωρέσουν εδώ, η απόφαση να μείνω μακριά από αυτά στη δεδομένη χρονική περίοδο αποδείχθηκε κάαααργα λανθασμένη! Τι να το κάνεις όμως που πρέπει να γίνονται και λάθη για να μαθαίνουμε από αυτά;
Κάπως έτσι, μερικά χρόνια αργότερα και για X+1 λόγους που και πάλι δε μπορώ να συμπεριλάβω εδώ, ζήτησα συγγνώμη από τον εαυτό μου για την καταπάτηση του όρκου και πήρα το κορμάκι μου και το πήγα στο Bournemouth. Παρότι έχω ταξιδέψει κι άλλες φορές στην αγγλική επαρχία, αυτή η φορά ήταν διαφορετική… ίσως γιατί εγώ είχα τα μάτια μου… πιο ανοιχτά ας πούμε ή τέλος πάντων αρνητική προδιάθεση μηδενική.
Η εξερεύνησή μου λοιπόν, ξεκίνησε από το παραθαλάσσιο κομμάτι της πόλης που κατά τη γνώμη μου είναι και το πιο ωραίο -και κατά πάσα πιθανότητα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται ακόμη ομορφότερο!-. Παραπάνω λοιπόν βλέπετε το Bournemouth pier, ενώ παρακάτω είναι το Boscombe pier (πρέπει να παίζουν πολλάααα piers γενικά γιατί η έκταση της παραλίας είναι τεράστια), το ένα καλύτερο από το άλλο, ιδανικά για να θαυμάσεις το μπλε της θάλασσας και του ουρανού, τους επισκέπτες της παραλίας αλλά και τους τολμηρούς των water sports.
Δε μπορώ να μη σας πω και για τα σπιτάκια! Τα χρωματιστά σπιτάκια που νοικιάζουν κάποιοι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού προκειμένου να κάνουν τα bbq τους πλάι στο κύμα:
Αλλά και για το τεράστιο αερόστατο που κοσμεί το κέντρο της πόλης αλλά (και ενίοτε) τον ουρανό του:
Day 1 λοιπόν μου δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία. Η μία και μοναδική! Να βρεθώ στο Marwell Zoo. Αυτό με εμένα και το ζωολογικό κήπο δεν πολυ-εξηγείται, εκτός κι αν είναι κανένα παιδικό τραύμα που σέρνω μαζί μου εδώ και 28 χρόνια κι επιτέλους επουλώθηκε. Όπως και να έχει, τέλος αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου… από εδώ και στο εξής ζωάκια μόνο ελεύθερα θα βλέπω να τριγυρνάνε (πλην μιας ταυρομαχίας που αμα δε δω, τελευταία λέξη δε θα πω).
Να σας συστήσω λοιπόν από εδώ το red panda. Μακράν ό,τι πιο χαριτωμένο είδα εκεί… και ναι είδα και φλαμίνγκο και καγκουρό με μωρό στο σάκο και καμηλοπάρδαλη να μασουλάει και τίποτα δεν έφτασε τη χάρη του red panda.
Και μιας κι είχα ανοιχτό το στόμα από τον ενθουσιασμό, είπα να συνεχίσω έτσι θαυμάζοντας το παρακάτω ηλιοβασίλεμα στην περιοχή Poole. Να σημειωθεί εδώ πως τα χρώματα είναι αληθινό-τα-τα κι όχι επεξεργασμένα!
Γενικώς, σας εύχομαι να σας βγάλει ο δρόμος κάποια στιγμή εκεί…
Day 2 η νύχτα με βρήκε να στήνω σκηνή στο παρακάτω camping, που ακούει στο όνομα Redcliffe Farm. Όχι πείτε, έχετε ξαναδεί τόσα τροχόσπιτα, πιστά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο;
Γενικώς σας το συστήνω, ησυχία, καθαρό οξυγόνο, χαμηλές τιμές… why not?
Day 3 εδώ σας θέλω.
Έιδα στο Instagram φωτογραφίες από τη Durdle Door και πρότεινα να πάμε…
Δεν ήξερα βέβαια ότι έπρεπε να ανέβεις του κόσμου το σκαλί και το βουνό για να φτάσεις στην πόρτα… 8 φορές την Ακρόπολη τύπου και 3 φορές το Σινικό τείχος, αλλά ό.τι είναι τώρα, δεν πήγα ως εκεί να κοιτάω τα τροχόσπιτα. Σωστά;
Γι ‘αυτή την πόρτα σας έλεγα… και παραδέχομαι πως η θέα αξίζε την κόπο κι ας ήταν να ανεβοκατέβουμε άλλα τόσα βουνά για να τη δούμε.
Κι επειδή είχαμε κάνει καλό ζέσταμα… συνεχίσαμε ως το Portland. Δε το λες κι άσχημο ε; (Τι κάνουν τόσα εκατομμύρια κόσμος στο Λονδίνο δεν έχω καταλάβει και δεν ξαμολιούνται στα πέριξ).
Συγκεκριμένα εκεί βρεθήκαμε γι ‘αυτό το αξιοθέατο, το Portland Bill Lighthouse. Έχουμε και στη Χαλκίδα φάρο αλλά…
Την καλύτερη φωτογραφία όμως, την κράταγα για το τέλος. Ναι, η καλύτερη φωτογραφία δεν έχει καθόλου μπλε ουρανού ή θάλασσας. Έχει λίγη αγάπη από γείτονες με τροχόσπιτο που σου προσφέρουν τσάι στη μέση του πουθενά.
Αν λοιπόν ποτέ γεράσω κι αρχίσω να ξεχνάω, από αυτό το ταξίδι, αυτή η ανάμνηση θα ‘θελα να σβήσει τελευταία.
Και εις άλλα με υγεία!
