Πρόσφυγας, μετανάστης, βάρκα, θύμα, σύνορο, Ειδομένη…
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, ξέρω μόνο ότι θέλω να γράψω αυτά τα λόγια με μια ανάσα, να κατεβάσω την οθόνη του υπολογιστή και να πάω να κουκουλουθώ με το πάπλωμα.
Αντίδραση ώριμη, της ηλικίας μου… όχι.
Μα τα ‘δωσα όλα χθες, ό,τι είχα και δεν είχα από ωριμότητα μέσα μου για να σταθώ εκεί γύρω στο δεκαπεντάλεπτο στην πλατεία Συντάγματος, μάρτυρας στη συγκέντρωση ειδών άμεσης ανάγκης για τους πρόσφυγες, με πρωτοβουλία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Βρέθηκα εκεί -υποτίθεται- για να τραβήξω φωτογραφίες, αλλά από απόσταση κιόλας καταλάβαινε κανείς πως το θέαμα δε το χωρούσε κανένας φακός. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το που πάτησα το πόδι μου στην πλατεία:
Ποιος φακός να το χωρέσει αυτό; Τι νομίζω πώς ήρθα να κάνω;
Περιπλανήθηκα ανάμεσα στις στίβες από πράγματα, παρασύρθηκα στις φωνές των δεκάδων εθελοντών, προσπάθησα να βάλω όλα συνέβαιναν γύρω μου σε μια σειρά αλλά ήταν αδύνατο. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω. Να τραπώ προς φυγή. Να γίνω πρόσφυγας στην ίδια μου την πόλη. Να γίνω πρόσφυγας στην Αθήνα. Αυτό μου άξιζε, αυτό αξίζει στον καθένα μας υποθέτω…
Αισθάνθηκα ντροπή. Μια ντροπή που βρήκα κουράγιο να την πολεμήσω με όπλο την κάμερα κι αυτές εδώ τις γραμμές. Είναι λίγο, αλλά θέλω να ελπίζω πως μετράει, πως μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος του εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής.
Κι όπως μου έμαθαν παλιά:
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
