Άλλο ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, άλλη μία φορά δεν έδωσα το παρόν.
Θέλω πολύ να βρεθώ εκεί, οφείλω κάποια στιγμή να το βάλω προτεραιότητα.
Είναι ωραία αφορμή να ταξιδεύεις για να βλέπεις ταινίες, πόσο μάλλον σε μια τόσο υποσχόμενη πόλη.
Στο παρελθόν έχω βρεθεί εκτός από την Αθήνα, στο Leeds και στο Βερολίνο για ταινίες. Όλες οι αναμνήσεις, μόνο καλές!
Υπάρχει και το άλλο… θυμάμαι ένας καθηγητής μου στο μεταπτυχιακό, την πρώτη φορά που μπήκε στην αίθουσα, έκανε μία ερώτηση.
Πόσοι από εσάς έχετε ταξιδέψει σε κάποιο μέρος του κόσμου, επειδή το είδατε σε κάποια ταινία;
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση όσο να πεις…
Πίσω στο Φεστιβάλ τώρα, μια από τις προηγούμενες ημέρες έπεσε στην αντίληψή μου ότι μπορείς να στηρίξεις τη διοργάνωση βλέποντας ταινίες online, με κάποιο αντίτιμο φυσικά.
Θεώρησα ευκαιρία να “βρεθώ” εκεί έστω και με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς το αποφάσισα την τελευταία ημέρα της διοργάνωσης και μάλιστα κάπως αργά. Είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις από συγκεκριμένη γκάμα ταινιών κάθε ημέρα και μάλιστα κάθε ταινία είχε περιορισμένο αριθμό προβολών. Δεν κατάλαβα γιατί για να είμαι ειλικρινής, αλλά κάποιο λόγο θα έιχαν… θέλω να πω, να γεμίζει μία αίθουσα και να μην μπορείς να κόψεις άλλα εισιτήρια οκ, αλλά τώρα; Ίσως ήταν κάποιο θέμα… δικαιωμάτων.
Από τις διαθέσιμες ταινίες λοιπόν επέλεξα μία γυρισμένη στην Ταϊβάν. Σκέφτηκα, ευκαιρία να δω κάτι πρωτότυπο. Συγκεκριμένα διάλεξα αυτήν και ζορίστηκα πάρα πολύ να την ολοκληρώσω. Πολύ αργή, χωρίς διαλόγους, καθόλου της προτίμησής μου. Ωστόσο παράπονο δεν έχω, το αίσθημα μοναξιάς που πήγαζε από τους πρωταγωνιστές, αποτυπώνεται ξεκάθαρα.
Σε κάθε περίπτωση, έγιναν οι πρώτες συστάσεις και ελπίζω μελλοντικά τούτο εδώ το blog να φιλοξενήσει post από την φυσική μου παρουσία στο Φεστιβάλ. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα απολογιστικό για τα βραβεία, να τσεκάρετε και το βίντεο έχει ενδιαφέρον, κλείνει με αυτήν την πολύ ωραία και ενθαρρυντική φράση:
Φεστιβάλ Με Κάθε Τρόπο!
